Het einde van 2015 en het begin van 2016!

Hoi allemaal!

Alweer een tijdje geleden dat ik heb geschreven, dus het wordt weer tijd voor een nieuwe update! Daarbij wil ik beginnen met jullie allemaal een gelukkig Nieuwjaar te wensen, ook al is dat alweer best laat om te doen. Toch schijnt het te mogen tot de derde week van januari en van dat recht maak ik graag gebruik!

In mijn vorige blog heb ik geschreven over het vakantieprogramma dat we geven aan kinderen op de plaas. Dit was in de week voor kerst, en met deze kinderen en hun families hebben we toen ook een geslaagd kerstfeest gevierd. Zelf hebben we 1e kerstdag bij onze stagebegeleidster doorgebracht, waar de hele familie bijeen was gekomen. Ontzettend mooi om te ervaren hoe hartelijk Afrikaners toch zijn, ze noemden ons constant hun ‘Nederlandse vrienden’ terwijl ze ons net een uurtje kenden!

Ik was wel blij dat hiermee de kerstdagen dan eindelijk geweest waren. Ik vind kerst een leuk feest, maar kerstliedjes.. daar had ik er wel weer genoeg van gehoord. Ik ken de Afrikaanse kerstliedjes bijna nog beter dan de Nederlandse, zoveel hebben we ze hier gezongen!

Het volgende feest dat volgde, was oud&nieuw. We waren uitgenodigd bij vrienden die een huisje hadden gehuurd in Yzerfontein, een dorpje aan de westkust. Dit is echt een dorpje voor vakantiegangers, het was vol met vakantiehuisjes en toeristen. Ik kreeg hierdoor zelf ook het gevoel alsof we op vakantie waren, heerlijk! Ook was het een fijne bijkomstigheid dat het bij de zee niet zo warm was. Vorige week is het in Wellington 46 graden geweest, en geloof me: dat is net zo killing als dat je denkt dat het is. We genoten dus van de koelte (ik had zelfs kippenvel, bij 30 graden…) en de rust. Want rustig, dat was het rond oud&nieuw. Waar ik in Nederland gewend ben om al 5 dagen van tevoren van mijn fiets geknald te worden, heb ik hier tot half 12 ’s avonds geen vuurwerk gehoord of gezien. Het is een erg droge winter geweest, waardoor er veel droogte heerst in het land. Hierdoor waren er op allerlei plekken vuurwerkrestricties, en mocht er alleen op bepaalde plekken vuurwerk afgestoken worden.

De oudejaarsavond zelf hebben wij doorgebracht bij een Afrikaans festival, met muziek en erg veel braaien. Dit was erg leuk, ik heb genoten van het luisteren naar Afrikaanse muziek en het bekijken van mensen. Rond kwart voor 12 zijn we naar het strand gegaan, waar de vuurwerk-afsteekplek was. Hier zaten we rustig te kijken naar het vuurwerk dat alvast werd afgestoken, om ons op een gegeven moment af te vragen wat de tijd eigenlijk zou zijn? Annelie pakt haar telefoon en we zien dat het 23.59 is. We hadden gewoon bijna HET moment van oud&nieuw gemist! Terwijl we nog bijkomen van onze schrik, springt de klok naar 00.00 en dat is het begin van 2016! Jeej! De opwinding was echter maar van korte duur. Om 00.02 stopte het vuurwerk van de Afrikaners, ruimden de mensen hun spullen op en vertrokken ze weer naar huis om daar.. verder te braaien? Te slapen? Wij wisten het in elk geval niet, maar wat we wel wisten is dat de mensen in Yzerfontein maar een stelletje saaie mensen waren. Ik vond het leuk om Kerst en Oud&Nieuw in Afrika te vieren, maar ik ben toch echt blij dat het volgend jaar weer lekker in Nederland kan. Het is ook wel een beetje gek om dit zonder familie en vrienden te vieren!

Zaterdag 2 januari was de Kaapse Klopse in Kaapstad. Dit is een soort carnavalsfestival, met verschillende groepen muzikanten die een soort show neerzetten. Het scheen erg leuk te zijn, we moesten er absoluut heen volgens de verschillende mensen die wij gesproken hadden hierover. Ik heb zelf vroeger zo’n 7 jaar bij een showband gezeten en mijn oude showband-hart begon, bij het horen van de verhalen, al sneller te kloppen! We moesten maar vroeg weggaan, want het zou enorm druk worden. Wij gingen al een uur later weg dan ons was aangeraden, en ik hoopte hard dat we niet te laat zouden zijn. Maarr daarbij was ik éven vergeten dat we in Afrika zijn, en dat het hier niet allemaal stipt begint op de tijd waarop iets hoort te beginnen. Zo vertelde een man die we spraken dat het elk jaar maar afwachten is hoelaat de Klopse start, maar volgens hem zou de Klopse wel rond 12 uur langs ons plekje trekken. Het was op dat moment 11 uur, en het wachten begon. Het werd 12 uur, kwart over 12.. en nog steeds geen optocht te zien. Rond half 1 was er een prayer van de Moslims, en werd de hele optocht uit respect stilgelegd. Vervolgens bleven de omstanders zeggen dat de Klopse over een halfuurtje wel langs zou komen.. Zo werd het 2 uur, half 3, en ik heb me echt verbaasd over het geduld van de Afrikaners. In Nederland zouden we eerst een uur klagen en vervolgens besluiten om weg te gaan, maar hier zitten de mensen rustig te wachten. Ze eten af en toe wat en ze maken een praatje met elkaar. Wat een bijzondere houding! Rond 3 uur zagen we gelukkig éindelijk de eerste muzikanten opdoemen in de verte. Eindelijk werd ons lange wachten beloond! De optocht was erg leuk om te zien en zoals het hier in Afrika wel eens vaker chaos is,  deden de muzikanten hier lekker aan mee. Nette rijen en netjes lopen was ver te bekennen, iedereen liep door elkaar en af en toe liep er ook een verdwaalde muzikant rond. Het kon allemaal en gelukkig klonk de muziek ook leuk! Moe van de dag en vooral het lange wachten stapten we aan het eind van de dag weer de auto in, terug naar ons huisje. Ik voel me al helemaal thuis in Wellington, het is heerlijk om na een dag weg geweest te zijn weer terug te komen in dit dorpje en in ons huis!

Zo, een hele blog over de feestdagen. Nu beginnen we aan onze laatste 4 weken van onze stage, en dan zitten we alweer op de helft van onze reis! Gaat de tijd bij jullie ook zo snel?

Drukkies en soentjies,

Karen