Geen paniek, het is maar chaos

Hoihoi, weer een nieuw verhaal vanuit het zonnige Zuid-Afrika! Mijn vorige blog is alweer twee week geleden, en wat is er kneiterveel gebeurd in de afgelopen twee week! Er is heel wat te vertellen maar ik zal het bij de hoogtepunten laten. Scheelt weer zoveel leeswerk hè ;)

Goed, we zijn de afgelopen twee weken begonnen op onze stageplek. We lopen stage bij House Andrew Murray, een instelling waar 150 kinderen wonen. De afgelopen twee week hebben we een aantal dagen geholpen bij Sprookiesland, de kinderopvang voor kinderen van 3 – 5 jaar. De kinderen zijn in 3 verschillende klassen verdeeld, en elke klas wordt geleid door een tannie. Ik merkte direct een heel verschil met de benadering van deze kinderen en hoe wij dat in Nederland gewend zijn. Ze zijn gewend om duidelijk toegesproken te worden en discipline en respect is erg belangrijk in de opvoeding hier.

Wij hebben één ochtend meegelopen met een tannie, om te oberveren hoe het eraan toe ging in de verschillende klassen. Daarna werden we meteen al ingezet om ’s middags een therapie te geven. En dat hebben we geweten.. onze benadering die we gewend waren die bleek niet zo goed te werken, de kinderen zijn gewend om hier directief en bevelend toegesproken te worden en op een vraag of ze even wilden gaan zitten, reageerden ze niet.

De tweede dag moesten we meteen allebei 1 klas draaien, omdat er plotseling twee tannies niet waren. Niemand wist waar ze waren (#welkominAfrika), maar gelukkig waren wij daar en werden we meteen op beide klassen ingezet. Doordat wij geen idee hadden wat de dagstructuur is in de klas en wat de kinderen doen, was het voor onszelf al chaos. Daarbij kwam dat ik nog steeds niet gewend ben aan het verschil in benadering, waar de kinderen natuurlijk op reageren. Ze slaan elkaar super snel en ik heb ook al een aantal spullen door de klas zien vliegen. Gelukkig kreeg ik ze op een gegeven moment aan het kleuren, maar er zit nog een leuke uitdaging in om leiding te geven aan deze klassen!

Daarnaast werd hier afgelopen weekend het kerstfeest gevierd. De instelling doet mee aan een soort ‘actie schoenendoos’, mensen in de omgeving hebben dozen gevuld met spulletjes en die kwamen allemaal binnen bij de instelling. Wij werden dus ook leuk, als een echt stagiaire werkje, ingezet om deze dozen uit te pakken, de spullen erin te sorteren en vervolgens de dozen weer in te pakken. Sommige kinderen hadden meer dozen dan anderen, vandaar dat we alle leukste spullen in 1 doos mochten stoppen en de rest ging naar een centrale opslagplaats. Het was wel echt tof om dit project ook vanaf de andere kant te zien. Ik ken het zelf natuurlijk omdat ik vroeger als kind ook meegedaan heb aan het project, maar nu sta je aan de kant van de ontvanger en niet als gever. En sommige mensen maken er zoo’n leuke doos van! Superleuk om te zien. De dozen werden ook enthousiast ontvangen door de kinderen, toen ze ze kregen met het kerstfeest.

Ja, terwijl velen van jullie in Nederland afgelopen weekend sinterklaas hebben gevierd, hebben wij dit weekend al vele kerstliedjes gezongen. Het gekke is wel dat het kerstverhaal over de geboorte van Jezus nog niet verteld is, daar schenken ze hier veel minder aandacht aan. Een uitleg die ik kreeg toen ik daarnaar vroeg, was dat Afrikanen over het algemeen hele gelovige mensen zijn. Ze hebben (volgens mijn bron) dan geen behoefte aan elk jaar weer opnieuw dezelfde verhalen. Bijzonder!

Ook in de kerk hebben we het kerstfeest gevierd. Het was een soort gemeentekerstfeest waarbij alle gemeenteleden zowat een voordracht gingen doen, waarvan het overgrote deel ging zingen. Het is een kerk met heel wat oude gemeenteleden, en ik kan je vertellen: het was niet allemaal zuiver. Vrij weinig, eigenlijk. Maar het toffe was dat iedereen genoot en dat niemand het erg leek te vinden. En dat vond ik leuk om te beseffen! In het begin was ik heel kritisch, ook omdat ik in Nederland vaak ervaar dat áls je al iets op het podium doet, dan moet het zeker wel goed zijn. Maar hier leken deze mensen zich daar veel minder zorgen om te maken, en het besef dat je ook kan genieten, ook al zing je kneiter vals op een podium, was echt een mooi inzicht! Hopelijk leer ik ook eens die hoge lat van mezelf wat lager te leggen, haha.

Verder ligt ons onderzoek nog een beetje stil, de onderzoeksvraag moet nog specifieker gesteld worden vanuit de instelling. Ondertussen overlaadt onze stagebegeleidster ons met documenten waarvan zij denkt dat het relevant is voor ons onderzoek (ze bedoelt dat ook echt lief), maar niet alles is bruikbaar. En ze blijft maar komen met enorme documenten, haha. Tja, ik kan daar dan de humor ook wel weer van inzien.

Ten slotte gaat het met mij hier goed! :) Ik begin steeds meer gewend te raken in mijn huisje, het dagritme en aan de flexibele houding die je hier nodig hebt. Ik leer steeds meer gewoon in het moment te leven en maar te zien wat de dag me brengt, in plaats van uit te gaan van de verwachting die ik kan hebben over de dag. Die is tot nu toe nog maar bar weinig uitgekomen namelijk, haha. #welkominAfrika. Ach, zolang ik nog kan blijven lachen (wat ik steeds meer doe) gaat het voorlopig nog goed!

Lieve groetjes!